گفتم میدونی چرا چادری شدم؟
گفت: چه می‌دونم، لابد این‌طوری خوش‌تیپ تری!
گفتم: نچ!
گفت: خب لابد فهمیدی این‌طوری حجابت کامل‌تره مثلاً!
گفتم: نچ!
گفت: ای بابا! خب لابد عاشق یکی شدی،

اون گفته اگه چادر بپوشی بیشتر دوستت دارم!!
گفتم: نزدیک شدی!
گفت: آها!! دیدی گفتم همه‌ قصه‌ها به ازدواج ختم می‌شوند؟ دیدی!!
گفتم: برو بابا… دور شدی
باز گفت: خب خودت بگو اصلاً
گفتم: یک جایی شنیدم چادر،

لباس “حضرت زهرا”ست و بهش افتخار می کرده ...
خواستم کمی شبیه “حضرت زهرا ” باشم ...تا به من افتخار کنه"

دل بابای علی پاره شدن را کم داشت/
این دهان گرگ ها بوی کفن را کم داشت /
با سر انگشت زنی شکل تنش ریخت بهم/
ریخت و پاش بدنش ضربه ی زن را کم داشت/
به سر نعش علی اکبر او می خندند/
این "جوان مرده" همین خنده زدن را کم داشت/
خواهرش با وجنات پدرش در راه است/
شمع و گل بود که پروانه شدن را کم داشت/
غیر یک تکه عبا نیست برایش کفنی/
پیکر اندازه ی یک دشت ، کفن را کم داشت/
میل کوثر نکند او به پدر محتاج است/
لب او گریه ی یک پاره بدن را کم داشت/
پسری روی زمین و پدری دست به سر ...
... بردن پیکر او گفتن "لن" را کم داشت/
از لبان او ندارد انتظاری این پدر /
بین اعضای تنش عضو دهن را کم داشت...!

شیری نداره مادرپیش تو آبروم رفت
گوش بده خواهرت گفت صبر کنید عمو رفت

پهلونه قصه ها رفته که آب بیاره
عمو که سقا بشه کار نشد نداره

عمو میاد به خیمه تا چشم رو هم بذاری
تموم میشه عزیزم قصه و بی قراری

خدای دریا دلا دلو زده به دریا
آب میاره اگه که آب باشه تا ثریا

تا سقا آب میاره رو هم بذار چشاتو
عمو بخواد میاره تا خیمه ها فراتو

نگاه نکن من و تو چه گریه هایی داریم
هنوز عمو تو راهه ما هم خدایی داریم

عمو میاد به خیمه با مشکی که پر آبه
رقیه جون بیدار شو الان چه وقت خوابه

مگه چی شد که عمه اینقده بی قراره
از گوش هرچی بچه ست گوشواره در میاره

اگر خدا به تو فرمود :

که لیاقت شهادت را نداری ؛ بگو :

مگر آنچه را که تا بحال به من داده ای لیاقتــــــــش را داشته ام ؟!

و یک رگ از خون من
بیابان ها را آبیاری می کند
این منم آزاده ی زمین آسمان
حالا کفش هایت را از  شانه ات بردار
خاک از  سایه ی شمشیر خالی شده ا ست
من با آبروی آب بازی نکردم .
مرا سنج بزن   دمام
در چراغ نفتی مادر بزرگ
خون من هنوز روشن است .

 وقتی که آه، بر لبِ عباس، ناله کرد 

در ذهن خویش، یاد بتولِ سه ساله کرد

 فریاد ریخت از غم شش‌ماهه‌ی حسین 

گویی که چشم فاطمه خون در پیاله کرد

یک دست او عَلَم شد و دست دگر قلم 

غم را برای شیعه‌ی مولا حواله کرد

شق‌القمر قمر شد و از نام خود گذشت  

اسطوره را به نام «برادر» قباله کرد

بخشش به احترام رسول وسلاله است

امت، عجب معامله با این سلاله کرد

از استغاثه ناله‌ی نی در رباب شد

«عقبی به لرزه آمد و دنیا خراب شد»

دیباچه عشقوعاشقی بازشود

دلهاهمه آماده پروازشود

بابوی محرم الحرام توحسین

ایام عزاوغصه آغازشود

نام حسین آمدوچشمم وضوگرفت

آب ازسرم گذشت ودلم آبروگرفت

مامی رویم واوست باقی السلام

دنیابه نام آل حسین است والسلام!

امام حسین(ع):من کشته اشکم،

هیچ مومنی مرایادنکندجزآنکه اشک ریزد.

خدایاتوراعاشق دیدم وغریبانه عاشقت شدم

تورابخشنده پنداشتم وگناهکارشدم

توراوفاداردیدم وهرجاکه رفتم بازگشتم

توراگرم دیدم ودرسردترین لحظات به سراغت آمدم

تومراچه دیدی که وفادارماندی؟

وتاابدبه آنهایی که قمقمه هایشان رادفن کردند

تاهوس آب نکنندمدیونیم....

شادی ارواح شهداصلوات

این جمعه هم گذشت...

نمیدانم ،عمرم کفاف جمعه ی بعدی رامی دهدیانه؟

ولی بازهم چشم به راهت هستم...

مولای من همیشه دعوتی...

راس ساعت دلتنگی،

به وقت بی قراری همه بیدلان...!

نه فقط بنده به ذات ازلی می نازد

ناشرحکم ولایت به ولی می نازد

گربنازدبه علی شیعه نداردعجبی

عجب اینجاست خداهم به علی می نازد

بازعکس خال ابرومی کشم

یکصدوده مرتبه هومی کشم

بس که ازعشق علی سرگشته ام

عاقلان گویندکافرگشته ام

مادرم می گفت ذکرهوبگیر

یاعلی گودست برزانوبگیر

یاعلی ازجابلندت می کند

دردودنیاسربلندت می کند

نازدبه خودش خداکه حیدردارد

دریای فضائلی مطهردارد

همتای علی نخواهدآمدوالله

صدباراگرکعبه ترک بردارد