در اوج نا امیدی …

جوانه کوچکی از بامبو نمایان شد. در مقایسه با سرخس بسیار کوچک

و کوتاه بود اما با گذشت ۶ ماه ارتفاع آن به بیش از ۱۰۰ فوت رسید.

۵ سال طول کشیده بود تا ریشه های بامبو به اندازه کافی قوی شوند. ریشه هایی

که بامبو را قوی می ساختند و آنچه را برای زندگی بدان نیاز داشت را فراهم

می کردند.

خداوند در ادامه فرمود: آیا می دانی در تمام این سالها که تو درگیر مبارزه

با سختیها و مشکلات خودت بودی در حقیقت ریشه هایت را مستحکم می ساختی ؟ من

در تمامی این مدت تو را رها نکردم همانگونه که بامبوها را رها نکردم.

هرگز خودت را با دیگران مقایسه نکن. بامبو و سرخس دو گیاه متفاوتند اما هر

کدام به نوبه خود به زیبایی جنگل کمک می کنند. زمان تو نیز فرا خواهد رسید

تو نیز رشد می کنی و قد می کشی !

از او پرسیدم : من چقدر قد می کشم.

در پاسخ از من پرسید: بامبو چقدر رشد می کند؟

جواب دادم : هر چقدر که بتواند.

گفت: تو نیز باید رشد کنی و قد بکشی. هر اندازه که بتوانی.

ولی به یاد داشته باش که من هرگز تو را رها نخواهم کرد. و در هر زمان پشتیبان تو خواهم بود !

پس هرگز نا امید نشو !

آنچه امروز یک درخت را تنومند، سایه گستر و پر ثمر ساخته است، ریشه دواندن

دیروز بذر آن در تاریکی های خاک بوده است. در هنگامه ی رنج های بزرگ، ملال

های طاقت فرسا، شکست ها و مصیبت های خورد کننده، فرصتهای بزرگی برای تغییر،

گام نهادن به جلو و تصوری برای خلق آینده ایجاد می شود. ماموریت شما در

زندگی بی مشکل زیستن نیست، بلکه با انگیزه زیستن و امیدوار زیستن است …

پس زندگی را باور کن همانگونه که هست، با همه دردها و رنجهایش، با همه

شادیها و غمهایش، با همه ملال ها و دلفریبی هایش، باهمه شکستها و پیروزی

هایش و با همه خاطرات تلخی ها و شیرینی هایش، و زندگی را دوست بدار و به

سرنوشت امیدوار باش، هر روز را با امید و ایمان به خدا و فردایی بهتر به شب

برسان، اینگونه باش تا زندگی برایت سهل تر و زیبا تر شود، یقین داشته باش

که از دید خداوند پنهان نخواهی ماند و همواره از مراقبت و همراهی او نیز بی

بهره نخواهی ماند …